Wat ieder kind weet, en wat volwassenen vaak zijn vergeten, is dat de “dood” niet bestaat. Althans, niet in de zin waarin wij het woord gebruiken. Het proces dat wij “dood” noemen, is de overgang naar een andere dimensie, waar wij geen stoffelijk lichaam nodig hebben. Ons stoffelijk lichaam is ons “ruimtepak” dat bruikbaar is voor de duur van één aards leven. Als wij hier klaar zijn, wordt het ruimtepak afgelegd, en zijn we weer wat we altijd zijn geweest – pure geest.

Sterven is herboren worden in het oneindige leven

Om terug te gaan naar de wereld van de eeuwigheid, hebben wij een aanpassingsperiode nodig. De tijdspanne van die aanpassingsperiode is voor iedereen anders, maar zeer noodzakelijk, en is te vergelijken met de tijd die een baby doorbrengt in de schoot van de moeder, om daarna klaar te zijn om geboren te worden in het aardse leven. Iemand die gaat sterven heeft zijn tijd nodig om los te komen van gehechtheden in het aardse leven, om zich te verzoenen met zijn huidige situatie en met alle gebeurtenissen in zijn leven. Vergeving moet worden uitgereikt naar degenen die hem hebben gekwetst en hij moet vergeving krijgen van de mensen om hem heen. Zonder dit proces wordt het sterven een angstige strijd.

Een hulpmiddel in deze aanpassingsperiode, een katalysator, is het lijden. Lijden – ofwel lichamelijk, ofwel emotioneel – versnelt onze ontwikkeling terug naar onze oorspronkelijke geestelijke toestand. We gaan naar binnen, onthechten, worden nederig om de spirituele stem van binnen te horen en te volgen in zijn aanwijzingen. Het lijden is nodig om goed geboren te kunnen worden in het oneindige leven.

Voortijdig afbreken van het stervensproces

Het afbreken van dit proces door middel van geassisteerde zelfmoord, ofwel euthanasie, zorgt voor een onvolledige geboorte in het hiernamaals. Je kunt het vergelijken met een abortus, waarin het aanpassingsproces van de baby aan deze wereld wordt afgebroken. Het gevolg is dat de baby niet wordt geboren, en niet haar missie kan vervullen.

Iets dergelijks gebeurt bij zelfmoord: de ziel is nog niet klaar om geboren te worden in de geest, en komt daarom op een plek terecht die wij het “astrale vlak” noemen, ofwel het collectief onderbewuste. Dat niveau van bestaan heeft een lager trillingsniveau dan het etherische niveau – ofwel de hemel. De ziel komt in een grillige fantasiewereld terecht van wancreaties, een eindeloos doolhof van mislukte scheppingen van de menselijke geest en emoties, want dat is waar haar ontwikkeling is blijven steken toen zij zich uit haar lichaam begaf. Als de ziel de kans had gekregen om haar aanpassingsperiode af te maken, door het lijden heen te gaan, en op het punt van nederigheid en aanvaarding te komen van de Hogere Wet, zou ze bij het afleggen van haar fysieke lichaam klaar zijn om naar het hogere niveau te gaan.

Noot red.:  een echte aanrader, het boek van Dr. Neroli Duffy and Marilyn C. Barrick, Ph.D. getiteld: “Wanting to live: overcoming the seduction of suicide“.

Volg deze link: Wanting to live (pdf)

Dr. Neroli Duffy is tevens auteur van het fantastische pocket-boekje: “Wanting to Be Born: The Cry of the Soul“

Terug in een fysiek lichaam

Zielen die zelfmoord plegen, komen vrij snel weer terug op aarde, om ze een kans te geven om ditmaal wel de juiste keuze te maken voor hun ontwikkeling – nl. het natuurlijk stervensproces. Terwijl ze anders de kans hadden gekregen om zich verder te ontwikkelen in de wereld van de geest, en aanzienlijke vooruitgang te maken, alvorens terug te keren in een lichaam. Bovendien kunnen ze daar een periode van rust en genezing doormaken, en zelfs bepaalde onvervulde verlangens vervuld krijgen, op een niveau dat devachan wordt genoemd.

Het is onze grote zorg dat mensen op de hoogte raken van de functie van lijden en natuurlijk sterven, zodat ze gezond geboren kunnen worden in het oneindige leven.

Een waargebeurd verhaal

Ik heb een keer een joodse vrouw die erg dichtbij de dood was, aangespoord om naar het licht te gaan. Ze zei: “Niet vandaag. Misschien morgen.” Haar zoon was aanwezig toen ze dat zei, en dit bleek later een grote zegen te zijn. Een paar dagen later kwam hij in tranen naar me toe, en smeekte me om zijn moeder voldoende morfine te geven om “haar uit haar lijden te verlossen.”

“Ik kan hier niet meer tegen,” zei hij, “het is zo zinloos.” Ik herinnerde hem aan zijn moeders woorden, en zei hem dat haar doden haar zou beroven van de tijd die ze nodig had om haar huis op orde te brengen: ze was gewoon nog niet klaar. Hij worstelde om dit te accepteren. Toen ze de volgende zaterdag stierf, vertelde hij mij dat ze altijd al op de sabbat had willen sterven.

Dit verhaal is vertaald uit K. Kalina, Midwife for souls – Spiritual care for the dying, 2007 Pauline Books & Media, Boston.

Barensweeën van de ziel

Er staan nog veel meer van dergelijke ervaringsverhalen in dit boek, geschreven door Kathy Kalina, een hospiceverpleegkundige. Het komt er uiteindelijk op neer dat iedereen zelf bepaalt wanneer hij of zij sterft. En niet door zelfmoord, maar door wilskracht. Sommigen wachten tot iedereen weg is, anderen wachten juist tot iedereen er is. Weer anderen wachten tot een belangrijke gebeurtenis voorbij is. Maar iedereen sterft op het moment dat hij ervoor klaar is, op een diep, innerlijk, spiritueel niveau waar je het lijden voor nodig hebt om daar te komen. Je kunt het vergelijken met barensweeën …